Czy Dekalog był wiecznym prawem czy został przybity do krzyża?
Dziesięć przykazań nie było przybite do krzyża. One były dane Żydom i znajdują się nad Żydami do dzisiaj. Przymierze jakie Bóg zawarł z Izraelem nie zostało rozwiązane. Ich przymierze zakonu ostatecznie zleje się z Nowym Przymierzem. Jednak błogosławieństwa obiecane im przez proroków nie spłyną na nich przez ich przymierze zakonu. Bóg im powiedział: Ale nie według przymierza twego. (Ezech. 16:61). Stare przymierze będzie nad nimi aż zostaną wprowadzeni pod nowego Pośrednika Nowego Przymierza, którym jest Chrystus Jezus – Głowa, i Kościół – Jego Ciało. W miarę jak Żydzi starali się zachować zakon, czyli dziesięć przykazań, oni dostępowali i dostępują błogosławieństw od Boga.
Chrześcijanie nie znajdują się pod zakonem, który był dany tylko Izraelowi na górze Synaj. Lecz jednak zawsze znajdowaliśmy się i wszelkie stworzenie Boże wszędzie znajduje się pod duchem owych dziesięciu przykazań, o tyle o ile ma o nich wiedzę. Duch zakonu był określony przez Pana Jezusa, gdy powiedział, że zakon może być łatwo zrozumiany w dwóch przykazaniach: (1) Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca, z całej duszy, myśli i siły. Każdy chrześcijanin znajduje się pod tym przykazaniem. Znajdują się pod nim także Aniołowie. Wszelkie stworzenie Boże żyjące w harmonii z Nim, musi znać i miłować Boga z całego serca, oraz z całej duszy, myśli i siły. Pan powiedział że (2) drugim przykazaniem jest, iż mamy miłować bliźniego jak samego siebie. Wszyscy chrześcijanie znajdują się pod tym przykazaniem. Jezus i Apostołowie znajdowali się pod nim, a także Aniołowie. Duch zakonu Izraelskiego był Boską wolą względem wszystkich Jego inteligentnych stworzeń i w tym znaczeniu zakon ten nigdy nie przeminie.
Kościołowi dane było trzecie przykazanie. Jezus powiedział: Nowe przykazanie daję wam, abyście się społecznie miłowali, jakom Ja was umiłował. To stosuje się tylko do Kościoła. Przykazanie to nie ma ogólnego zastosowania; ono dane było tylko Kościołowi na wiek Ewangelii. W taki sposób miłować mamy nie świat ani Aniołów, tylko jedni drugich. Do jakiego stopnia mamy miłować braci? Aż do stopnia wydania swego życia za nich, tak jak Jezus wydał swe życie za nas. Musimy wyrabiać w sobie taką miłość, jeżeli chcemy mieć nad sobą Boskie najwyższe błogosławieństwo.
Niektórzy nie osiągnąwszy tego stopnia miłości, staną się częścią Wielkiego Ludu, lecz ci wszyscy co znajdą się w ciele Chrystusowym muszą miłować jedni drugich, jak Jezus miłował ich. Apostoł wykazując jak Jezus umarł za nas, powiedział: My także powinniśmy kłaść duszę za braci. Wszyscy zwycięzcy będą zachowywać to trzecie przykazanie. Tylko w ten sposób możemy wypełnić nasze przymierze ofiary.
Cóż tedy Jezus przybił do krzyża? On przybił nie zakon, ale przymierze zakonu. Bóg uczynił przymierze, czyli umowę z Żydami i pod tym przymierzem oni mieli nadzieję stania się częścią wybranego Kościoła. Gdyby oni mogli zachować doskonały zakon Boży, to dowiedliby tym samym, że są doskonałymi istotami. W tym wypadku oni mogliby być przeniesieni do przymierza ofiary bez potrzeby odkupienia. Jednakowoż Żydzi nie mogli zachować warunków przymierza zakonu – tego przymierza, które wymagało tak dobrych uczynków, jakie tylko doskonały człowiek mógłby czynić. Bóg wiedział o tym, ale Izraelici nie wiedzieli. Boskie przymierze zarządziło, że gdyby oni zachowali zakon, mogliby otrzymać żywot wieczny i nie potrzebowaliby odkupienia.
Gdy Jezus przyszedł i zachował wszystkie wymagania przymierza zakonu, stał się dziedzicem obietnic tego przymierza. Tym sposobem uczyniony był koniec wszystkim nadziejom, jakie ktokolwiek inny mógłby mieć pod tym przymierzem. Wszystkie błogosławieństwa przymierza zakonu mogą przyjść obecnie tylko przez Chrystusa – nie inaczej. To przymierze było więc tym, co zostało przybite do krzyża. Niektórzy z Żydów, Apostołowie i inni, ostatecznie zrozumieli, że jedyny sposób dostąpienia błogosławieństw wynikających z zakonu, jest przez przyjście do Chrystusa i przez stanie się umarłym z Nim i przez cierpienie z Nim.
My, którzy byliśmy poganami, staliśmy się częścią duchowego Izraela i uczestniczymy w błogosławieństwach, które cielesny Izrael spodziewał się otrzymać; lecz otrzymujemy to przez Chrystusa, pod warunkami Jego przymierza ofiary. Zgromadźcie mi świętych Moich, którzy ze Mną uczynili przymierze przez ofiarę. – Ps. 60:5.
Ch.T.Russell “Pytania i odpowiedzi” – rok 1916
Kiedy Jezus zniósł zakon?
Stwierdzenie: “zniósł zakon” może być źle zrozumiane. Na powyższe pytanie można zapatrywać się z różnych stron. W głównym znaczeniu tego słowa, Jezus nigdy nie zniósł zakonu. Zakon jest zakonem (prawem) Ojca. Zakon był zanim jeszcze Jezus przyszedł. Jezus nie zniósł zakonu, ani też nigdy go nie zniesie. Jest to zakon Boży w streszczeniu zsumowany następująco: Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca, z całej duszy, myśli i siły, a bliźniego twego jak samego siebie.
Kiedy zakon ten będzie zniesiony? Nigdy! My codziennie uczymy się coraz więcej oceniać ten zakon. Jezus nie zniósł tego zakonu, ani przy Jordanie, ani na Kalwarii, ani go też nigdy nie zniesie. Cóż tedy należy rozumieć przez to wyrażenie? Na podstawie zakonu, gdy ten był dany od Boga przez Mojżesza Izraelowi, uczynione było przymierze i przymierze to było często nazywane zakonem, ponieważ było ono przymierzem zakonu. Jako wynik bliskiej łączności pomiędzy zakonem a przymierzem zakonu, słowo przymierze było niekiedy używane w zastosowaniu do zakonu, a słowo zakon używane było tak, iż niekiedy obejmowało w sobie przymierze oparte na tym zakonie. Jezus w pewnym znaczeniu zniósł to przymierze, lecz w innym znaczeniu, według mojego zrozumienia, On nawet tego przymierza nie zniósł zupełnie, ponieważ Żydzi są wciąż jeszcze pod tym przymierzem zakonu.
Żydzi znajdują się teraz pod potępiającą częścią tegoż przymierza zakonu, co wskazuje, że ono nie jest jeszcze zupełnie martwe, bo nie byłoby właściwe mówić, że Żydzi znajdują się pod potępieniem martwego (zniesionego) przymierza. Dlatego Jezus zniósł, czyli uczynił koniec łaskom, przywilejom i sposobnościom danym Żydom pod tym przymierzem. W jaki sposób? Przez to, że On Sam wypełnił zobowiązania tego przymierza i tym sposobem stał się dziedzicem tego wszystkiego, co zakon obiecał temu, kto by go zachował. Cały naród żydowski miał sposobność odziedziczyć te błogosławieństwa, gdyby Żydzi zachowali zakon. Lecz oni go nie zachowali. Jezus przyszedłszy zachował zakon i przez to stał się dziedzicem i spadkobiercą wszystkich błogosławieństw obiecanych przez zakon, a tym samym uczynił koniec tym błogosławieństwom, o ile to dotyczy innych. Od tego czasu żaden Żyd nie może ich otrzymać. Jezus otrzymał wszystkie te błogosławieństwa, Żydzi mogą otrzymać przekleństwo, ale nie błogosławieństwo.
Jezus dzieli się tymi błogosławieństwami z tymi, którzy stają się Jego uczniami. My stajemy się współdziedzicami z Nim w tym wszystkim, co On odziedziczył przez zachowanie zakonu. Nie jesteśmy w stanie zachować zakonu i Żydzi też go zachować nie mogli, lecz Jezus go zachował i zdobył jego błogosławieństwa, abyśmy teraz (tak Żydzi jak i poganie) mogli stać się współdziedzicami wszystkich obietnic danych cielesnemu Izraelowi. Dochodzimy do tego przez wiarę w Chrystusa i przez stanie się członkami Jego ciała. Przystępując do Niego wchodzimy (duchowo) w posiadanie tych rzeczy. Przeto to, co Jezus zniósł, były pewne wymagania starego obrządku żydowskiego z wyjątkiem niektórych ich zobowiązań. Przechodząc pod nowy obrządek oni zostali uwolnieni od wymagań starego obrządku. Na przykład Apostołów, przychodzących do Pana, nie zobowiązywały więcej wymagania przymierza zakonu, ponieważ Jezus uczynił nowe zarządzenie, przez które oni mogli wejść do społeczności z Bogiem. To nowe zarządzenie było po to, aby umożliwić im wejście pod nowy obrządek. Apostołowie stali się umarłymi dla starych rzeczy starego obrządku, aby mogli stać się żywymi dla lepszych rzeczy – żywymi Bogu – przez stanie się uczniami Jezusowymi.
Ch.T.Russell “Pytania i odpowiedzi” – rok 1916
